ΣΠΕΙΡΑ……….ΠΑΡΑΛΥΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟΠΑΤΟΥΣΑ

Αγαπητοί αναγνώστες

Σας είναι γνωστό πλέον, μετά τις πολλές επισκέψεις σας στο blog μας ότι το ύφος των αναρτήσεων αλλά και το φρασεολόγιο που χρησιμοποιούμε είναι πολύ ευγενικό.
Θα θέλαμε για μία και μονή φορά να μας επιτρέψετε να χρησιμοποιήσουμε «γλώσσα πεζοδρομίου» παρά την απέχθεια μας σ’ αυτή…..
Αναφερόμαστε στις ύβρεις και τις απειλές της σπείρας των συμβούλων του Ριζαρείου Ιδρύματος, οι οποίοι πριν λίγες ημέρες υπό το βάρος των αποκαλύψεων, για τα έργα και τις ημέρες τους, επιδόθηκαν σε ρεσιτάλ φρασεολογίου που μόνο κλέφτες, απατεώνες και μαφιόζοι χρησιμοποιούν.
ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ:
1. Τα στοιχεία που έχει το blog μας, όπως και άλλοι δημοσιογράφοι, είναι αδιάσειστα, προϊόν έρευνας, στην διάθεση κάθε ενδιαφερομένου(ακόμη και αυτών που θίγονται), βρίσκονται ήδη στα χέρια των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών –οι οποίοι προς το παρόν κωφεύουν- και θα παραδοθούν το συντομότερο στις αρμόδιες δικαστικές αρχές.
2. «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας.
Της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευση των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.»
(Τριαντάφυλλα στο παράθυρο, Ανδρέας Εμπειρίκος)
Δεν αντλούμε ηδονή αναμοχλεύοντας το έλος στο οποίο παραθερίζουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί . Παρότι τα «μπάνια του λαού» έχουν τελειώσει, για πολλούς ανεπιστρεπτί, η ΔΕΚΟ και οι επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης απολαμβάνουν ακόμα την θερινή ραστώνη. Μόνο ίλιγγο μας προκαλεί η διήγηση του χρονικού της βύθισης της διοίκησης του Ριζαρείου Ιδρύματος στο ναδίρ της αυθαιρεσίας και της αδιαφάνειας. Στο ναδίρ του αυθαιρέτως εξουσιάζειν η Διοίκηση της Ριζαρείου ερωτεύτηκε την Ανομία . Τώρα, που η αποφορά του love story κάλυψε το άρωμα του κάλπικου αστικού lifestyle, οι κύριοι σύμβουλοι προστατεύουν την ερωμένη τους με αποπροσανατολιστικές απαντήσεις στον Τύπο και απειλές περί απολύσεων και ψευδό-ΕΔΕ προς τους εργαζομένους και τους επισήμως καταγγέλλοντες.
Δεδομένης της απαξίωσης, που έχει υποστεί το Ίδρυμα, αλλά και της δημοκρατικής και οικονομικής κατάπτωσης, που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, πώς μπορεί τελικά ένας πολίτης να αναδυθεί από το τέλμα στο οποίο έχουν εγκατασταθεί οι δημοκρατικοί θεσμοί; Θα πρέπει να επανεφεύρει τη δημοκρατική του υπόσταση με άξονα το αίσθημα ευθύνης και δικαιοσύνης. Θα πρέπει να αναζητήσει τα όρια της ευθύνης του.
Το αίσθημα δικαιοσύνης μπορεί να ικανοποιηθεί όταν ο πολίτης απευθύνεται στις αρμόδιες αρχές. Αυτό έχει γίνει απ’ όσο γνωρίζουμε με σωρεία καταγγελιών. Όσο, όμως, ο αρμόδιος ελεγκτικός μηχανισμός παραμένει ανάλγητος , και όσο η κοινωνία δεν λαμβάνει όσα ο Ριζάρης τής κληροδότησε με τη Διαθήκη, ενώ αντίθετα μία κάστα ανίκανων να υλοποιήσουν τη βούληση του Διαθέτη τα λυμαίνονται, τόσο εμείς θα είμαστε σίγουροι ότι δεν ολοκληρώσαμε το χρέος μας ως πολίτες. Τόσο θα είμαστε σίγουροι ότι το αίσθημα ευθύνης μας παραμένει ανικανοποίητο. Και θα συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε κάθε εργαλείο στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων, ώστε το Ίδρυμα να εξυγιανθεί και να καταλογιστούν στους υπεύθυνους της οικονομικής κατάρρευσής του και της απαξίωσης της κοινωνικής προσφοράς του οι ευθύνες και οι οικονομικές ζημιές που τούς αντιστοιχούν σύμφωνα με τα πεπραγμένα και τις παραλείψεις τους.
Θα συνεχίσουμε να ενημερώνουμε με παρρησία και τόλμη τις αρμόδιες αρχές και παράλληλα τους εργαζόμενους στο Ίδρυμα και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο μέσω της δικής μας γραφίδας, αλλά και οποιασδήποτε άλλης γραφίδας της ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας. Θα μιλάμε πάντα χωρίς υπεκφυγές, με επιχειρήματα και στοιχεία.
Αυτή η παρρησία είναι το όπλο που έχει παροπλίσει τη συνωμοτική ρητορεία των διοικούντων τη Ριζάρειο, οι οποίοι τρέμουν πλέον την κοινωνική κατακραυγή και τον καταλογισμό των ευθυνών.